Αγαπημένοι στίχοι από τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος" 

του Γιάννη Ρίτσου

Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. 

Τὸ ξέρω. 

Τὸ δοκίμασα. 

Δὲν ὠφελεῖ. 

Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου....

...οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, 
δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - 
ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. 

...ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, 
μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί - 
...χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της 
στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε 
τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ 
- ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα -
καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. 
Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε 
τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: 
εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. 

... ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;